تطور معنائی واژگان و تأثیر آن بر فهم مفسر از منظر هرمنوتیکی

معناگروی در متن که یکی از قواعد هرمنوتیکی است و متفکران اسلامی نیز بر آن اتفاق نظر دارند، به این معنا است که هر متنی مکتوب که از گوینده و نویسنده ای عاقل و حکیم بر جای مانده است، معنائی مرکزی دارد که مورد قصد و نیّت مولف آن می باشد و رسالت مفسر متن قبل از هر چیز اینست که آن معنای مرکزی را بشناسد. بعد از عصر نزول قرآن کریم و با تطور معنایی واژگان و پیدا شدن معانی جدید و گوناگون؛ که زمان تولد بعضی از آنها پس از زمان نزول است، برخی از مترجمین و مفسرین، این معانی جدید را با یک استدلال واهی یا اصلاً بدون استدلال به قرآن نسبت داده و در نتیجه بر خلاف قاعده فوق فهم های متفاوتی پدید آورده اند که اشاره به برخی از این واژه های قرآنی و تطّور معنایی شان در زبان مبدأ و مقصد از ویژگی های این مقاله است.